Дар’я Юрчанка, вучаніца 11 «Г» класа
***
У вежах віцебскіх сталь зазвініць першаданым пачуццем,
І бары ўсміхнуцца празрыстай нябёс сіняве.
Мне б у светлую ноч на Купалле прачнуцца…
Прачнуцца,
I знайсці кветку-папараць не між лясоў — а ў сабе.
Я агонь у душы, той, што марай завецца, люляю,
Па-над горадам вецер баладу свабодзе пяе,
Я клянуся, да новых шляхоў і глыбінь захаваю
Тую яркую моц і натхнёнасць усім светам у сабе.
Хай прыйдзе навальніца — як сябра яе павітаю,
Хай грымотам нячысць разагнаць па йшчэ кволай сяўбе,
Веснавое дзіця з красавіцкім квяценнем узнімае
Хвалі рэчкі радной, птушак выраю, радасць падзей.
Сонца ў шкляных аздобах на вокнах кватэры іграе,
Песня склалася ў вязь ад пяра на сяброўскім лісце.
Хай не ўчуць мне да вечнасці ярасці, войнаў, раздраю!
Каб адбіткі нябёсаў з душы данясці да людзей.