Мая Беларусь
Незвычайнай прыгажосцю
Славiцца мая зямля.
На жаль, у горадзе не бачна
Тая сапраўдная краса.
Папрашу бацькоў аднойчы
У поле чыстае звазiць.
У прыроды-гаспадынi
У сапраўднай пагасцiць.
Банкi, крамы, «Еўраопты»
Пакiдаем за сабой,
I з iмклівасцю знiкае
Гарадскi шумлiвы рой.
Вось ужо далека горад,
Дзе кудысьцi ўсе бягуць.
Бачу я, як у далiне
Рэкi стужкамi цякуць.
Iмчыць аўтамабiльчык нас,
I спыняецца тут час.
Мы ныраем, як у мора,
У зямлi маей прасторы.
Нас вiтае гаспадыня –
Беларуская зямля.
Вось, дзе сапраўды прыгожа,
Раптам адчуваю я.
Разгарне яна скацёрку
Ўсiх прастораў палявых.
Так, такога ты не бачыў
I ў фантазiях сваiх.
Шапацiць тут гай дубовы,
Луг квiтнее каляровы.
Чую спевы птушак звонкiх,
Бачна рэчка ўдалi.
Бачу, вось кароўкi бродзяць,
Нахiлiўшыся да зямлi.
Траўку шчыплюць небаракi,
Значыць, будзем з малаком.
Побач жытняя салома —
Зiмнi корм стаiць стажком.
Вiды сапраўды, як у казцы,
Як у незвычайным сне.
I ад свежага паветра
Закруцiлася ў галаве.
Увечары дадому кацiм,
Зацiхае хутка дзень.
Ночка зорная iмклiва
Апускае доўгі цень.
Лягу спаць, заплюшчу вочы,
А перада мной яны —
Прыгажосцi незабыўнай
Беларускiя палi.
Аўтар Паўловiч Алег, вучань 7 Г класа